της σύγχρονης γυναίκας (και η δική της)
«Όποιος φυλάει τα ρούχα του είναι εκτός μόδας» είχε πει κάποτε κάποιος, λαμβάνοντας όμως υπόψη τα σημερινά δεδομένα, δεν συμφωνώ καθόλου με την άποψη του άγνωστου αυτού κυρίου.
Η νέα εποχή μας θέλει σε ρόλο Σλήμαν να κάνουμε ανασκαφές σε μια ντουλάπα τόσο πλούσια και μεγάλη σε μέγεθος, η οποία άνετα θα μπορούσε να σταθεί μέσα σε ένα πολυκατάστημα σαν ένα άλλο shop in a shop. Τελικά ξεπέσαμε; Ή το ένστικτο της επιβίωσης μας καλεί να ρίξουμε επάνω μας ένα κομμάτι δέρμα (το οποίο διαθέτουμε ήδη) και ν'αλλάξουμε συνήθειες, πιστεύω και δουλειά; Κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον η Ιστορία θα ερμηνεύσει με το δικό της τρόπο αυτό που βιώνουμε σήμερα. Μέχρι τότε, εγώ παρατηρώ και κρατάω μερικές πρόχειρες σημειώσεις.
Η ανατροπή που ζήσαμε στα εργασιακά πολλές από εμάς και προφανώς θα ζήσουν και άλλες γυναίκες στο μέλλον, θα μπορούσε να συγκριθεί με ένα τσουνάμι το οποίο έπεσε πάνω μας και εξαφάνισε την καλοσιδερωμένη Pleasantville στην οποία ζούσαμε, παρασέρνοντας μεζονέτες και ανθοστόλιστους κήπους κυρίως όμως την αίσθηση της υποτιθέμενης μονιμότητας που είχαμε, ακόμα και αν δεν δουλεύαμε στο δημόσιο.
Μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα είδαμε μειώσεις μισθών, απολύσεις και επιστροφή στο σπίτι. Και τώρα τι κάνω; Τι κάνω τα χέρια μου τα οποία μέχρι χθες είχαν για προέκταση ένα πληκτρολόγιο; Τι κάνω το μυαλό μου στο οποίο ακόμα ανεμίζουν σαν στοιχειωμένα τα post it που κόλλησα πριν από μια εβδομάδα; Γιατί κάποιος με έβγαλε από το εργασιακό μου πλαίσιο μέσα στο οποίο ένοιωθα ασφαλής όπως ένα μωρό στο ξύλινο παρκάκι; Γιατί εγώ και όχι η άλλη; Για να ενηλικιωθείς αγαπητή μου και να πάρεις κάποιες αποφάσεις για το μέλλον σου, είπα μια ημέρα στον εαυτό μου, όταν και εγώ ήρθα αντιμέτωπη με μια ανάλογη κατάσταση.
Θυμάμαι τη Σκάρλετ Ο' Χάρα στην ταινία «Οσα Παιρνει ο άνεμος» να κατεβάζει τις βελούδινες πράσινες κουρτίνες για να φτιάξει το θρυλικό 'curtain dress" προκειμένου να εντυπωσιάσει τον Ρετ Μπάτλερ, και να ορκίζεται: «Μάρτυς μου ο Θεός δεν θα ξαναπεινάσω». Αυτό το look της «ξεπεσμένης αρχόντισσας» παρατηρώ ότι κυκλοφορεί όλο και περισσότερο στους δρόμους της Αθήνας. Δεν έχει κανένα θυρεό πάνω από το κεφάλι της, έχει όμως για πασαπόρτι το άψογο στυλιστικό της γούστο το οποίο έχτιζε επιμελώς τα προηγούμενα χρόνια. Σίγουρα δεν είναι διατεθειμένη να πεινάσει Και σίγουρα κανείς δεν τολμάει ν'αμφισβητήσει το καλό της γούστο. Στο μεταξύ εκείνη βολτάρει και επεξεργάζεται τα επόμενα βήματά της.
Αυτή τη στιγμή η «ξεπεσμένη» αρχόντισσα (με την καλή έννοια) και το υπέροχο γούστο έχει δυο επιλογές. Ή να βρει το μίτο στο λαβύρινθο που θα τη βγάλει στο φως όπου εκεί θ'αντιμετωπίσει τα νέα δεδομένα ή να παραμείνει άπραγη και σοκαρισμένη στο σκοτάδι, υποδυόμενη μια εύθραστη Κάρι Μπράτσο και ελπίζοντας σε ένα θαύμα.
Ακούω ότι ξαφνικά μια πολυάσχολη διαφημίστρια μένοντας χωρίς δουλειά άρχισε να λερώνει ποδιές κουζίνας με αλεύρια και γλάσσο και να φουρνίζει ευφάνταστα κέικ. Ή ότι μια workaholic υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων εμπνεύστηκε από τα σεμέν της γιαγιάς και άρχισε να δημιουργεί πρωτότυπα μαξιλάρια και ριχτάρια πουλώντας τα στο διαδίκτυο.
Παλιές Singer πήραν φωτιά, η λέξη πατρόν έγινε το νέο μάντρα ενώ το περιοδικό burda αποθεώνεται σαν να είναι celebrity.
Μπορεί μετά το Κραχ του'29 οι γυναίκες να βρήκαν παρηγοριά σε ένα κόκκινο κραγιόν σήμερα πάλι όπως φαίνεται το φάρμακο για την ψυχική τους ισορροπία αναγράφει πάνω του τη λέξη 'handmade". Γνωστές και φίλες περιεργάζονται με θαυμασμό ένα ζευγάρι βελόνες πλεξίματος, περιορίζουν τα περιττά έξοδα και φροντίζουν να επενδύσουν στην ισορροπία της ψυχής και του νου. Η μόδα πάντα ήταν και θα είναι υπέροχη, εκτός όμως από έναν fashion guru, σήμερα όπως φαίνεται, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ έναν «ποιμένα» που θα μας οδηγήσει στη δική μας αλήθεια. Ο «ποιμένας» φυσικά είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Μ'αρέσει πάντως πολύ, αυτός ο νέος τύπος γυναίκας που πάει να δημιουργηθεί. Είναι η γυναίκα χρυσοχέρα, μάγισσα, πολυμήχανη, η οποία αντί να καθίσει με σταυρωμένα χέρια, στρίβει το τιμόνι και επιλέγει διαφορετικό δρόμο για να μην συγκρουστεί με την ταμπέλα που γράφει αδιέξοδο. Είναι η γυναίκα η οποία αναζητά τρόπους για να επιβιώσει, να σώσει το γάμο ή τη σχέση της, την ψυχική και πνευματική της υγεία και ν'ασχοληθεί ίσως και με κάτι το οποίο τα προηγούμενα χρόνια ήταν το κρυφό της χόμπι. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι εύθραυστες, κρινοδάχτυλες υπάρξεις βγαλμένες από λογοτεχνικά ρομάντσα. Πάντα ταυτιζόμουν με εκείνες τις γυναίκες, οι οποίες χωρίς να αναλαμβάνουν ρόλους αντρικούς, ήξεραν καλά πόση δύναμη κρύβει το φύλο τους και την αποκάλυπταν μέσα από τις πράξεις τους. Βολτάροντας στο δρόμο με τα λάφυρα της fashion εκστρατείας που πραγματοποιήσαμε τα προηγούμενα χρόνια, αν μη τι άλλο αυτή την κρίση θα την περάσουμε με φοβερό στυλ. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε θα είναι να ήμαστε alert σε όποιες προκλήσεις μας φέρει η ζωή σε όλους τους τομείς.
Ας κοιτάξει λοιπόν καθεμία από εμάς βαθιά μέσα της και ας αναρωτηθεί από εδώ και πέρα που θέλει να την οδηγήσει ο δρόμος στον οποίο βαδίζει. Ας βρει το μίτο, που είπα και νωρίτερα. Βρίσκοντάς τον και περπατώντας για να βγει στο φως, μπορεί στο μεταξύ να μάθει να φτιάχνει με το βελονάκι υπέροχες "broderie anglaise". Καθόλου άσχημα θα έλεγα!
Who is who Η Μπήλη Στεφανή εργάζεται ως freelance editor σε μηνιαία περιοδικά ενώ μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο από τις εκδόσεις ΜIΝΩΑΣ. Ένα παιδικό παραμύθι με τίτλο «Ποιος έβγαλε την τάπα από τη θάλασσα»;
Queen.gr
«Όποιος φυλάει τα ρούχα του είναι εκτός μόδας» είχε πει κάποτε κάποιος, λαμβάνοντας όμως υπόψη τα σημερινά δεδομένα, δεν συμφωνώ καθόλου με την άποψη του άγνωστου αυτού κυρίου.
Η νέα εποχή μας θέλει σε ρόλο Σλήμαν να κάνουμε ανασκαφές σε μια ντουλάπα τόσο πλούσια και μεγάλη σε μέγεθος, η οποία άνετα θα μπορούσε να σταθεί μέσα σε ένα πολυκατάστημα σαν ένα άλλο shop in a shop. Τελικά ξεπέσαμε; Ή το ένστικτο της επιβίωσης μας καλεί να ρίξουμε επάνω μας ένα κομμάτι δέρμα (το οποίο διαθέτουμε ήδη) και ν'αλλάξουμε συνήθειες, πιστεύω και δουλειά; Κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον η Ιστορία θα ερμηνεύσει με το δικό της τρόπο αυτό που βιώνουμε σήμερα. Μέχρι τότε, εγώ παρατηρώ και κρατάω μερικές πρόχειρες σημειώσεις.
Η ανατροπή που ζήσαμε στα εργασιακά πολλές από εμάς και προφανώς θα ζήσουν και άλλες γυναίκες στο μέλλον, θα μπορούσε να συγκριθεί με ένα τσουνάμι το οποίο έπεσε πάνω μας και εξαφάνισε την καλοσιδερωμένη Pleasantville στην οποία ζούσαμε, παρασέρνοντας μεζονέτες και ανθοστόλιστους κήπους κυρίως όμως την αίσθηση της υποτιθέμενης μονιμότητας που είχαμε, ακόμα και αν δεν δουλεύαμε στο δημόσιο.
Μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα είδαμε μειώσεις μισθών, απολύσεις και επιστροφή στο σπίτι. Και τώρα τι κάνω; Τι κάνω τα χέρια μου τα οποία μέχρι χθες είχαν για προέκταση ένα πληκτρολόγιο; Τι κάνω το μυαλό μου στο οποίο ακόμα ανεμίζουν σαν στοιχειωμένα τα post it που κόλλησα πριν από μια εβδομάδα; Γιατί κάποιος με έβγαλε από το εργασιακό μου πλαίσιο μέσα στο οποίο ένοιωθα ασφαλής όπως ένα μωρό στο ξύλινο παρκάκι; Γιατί εγώ και όχι η άλλη; Για να ενηλικιωθείς αγαπητή μου και να πάρεις κάποιες αποφάσεις για το μέλλον σου, είπα μια ημέρα στον εαυτό μου, όταν και εγώ ήρθα αντιμέτωπη με μια ανάλογη κατάσταση.
Θυμάμαι τη Σκάρλετ Ο' Χάρα στην ταινία «Οσα Παιρνει ο άνεμος» να κατεβάζει τις βελούδινες πράσινες κουρτίνες για να φτιάξει το θρυλικό 'curtain dress" προκειμένου να εντυπωσιάσει τον Ρετ Μπάτλερ, και να ορκίζεται: «Μάρτυς μου ο Θεός δεν θα ξαναπεινάσω». Αυτό το look της «ξεπεσμένης αρχόντισσας» παρατηρώ ότι κυκλοφορεί όλο και περισσότερο στους δρόμους της Αθήνας. Δεν έχει κανένα θυρεό πάνω από το κεφάλι της, έχει όμως για πασαπόρτι το άψογο στυλιστικό της γούστο το οποίο έχτιζε επιμελώς τα προηγούμενα χρόνια. Σίγουρα δεν είναι διατεθειμένη να πεινάσει Και σίγουρα κανείς δεν τολμάει ν'αμφισβητήσει το καλό της γούστο. Στο μεταξύ εκείνη βολτάρει και επεξεργάζεται τα επόμενα βήματά της.
Αυτή τη στιγμή η «ξεπεσμένη» αρχόντισσα (με την καλή έννοια) και το υπέροχο γούστο έχει δυο επιλογές. Ή να βρει το μίτο στο λαβύρινθο που θα τη βγάλει στο φως όπου εκεί θ'αντιμετωπίσει τα νέα δεδομένα ή να παραμείνει άπραγη και σοκαρισμένη στο σκοτάδι, υποδυόμενη μια εύθραστη Κάρι Μπράτσο και ελπίζοντας σε ένα θαύμα.
Ακούω ότι ξαφνικά μια πολυάσχολη διαφημίστρια μένοντας χωρίς δουλειά άρχισε να λερώνει ποδιές κουζίνας με αλεύρια και γλάσσο και να φουρνίζει ευφάνταστα κέικ. Ή ότι μια workaholic υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων εμπνεύστηκε από τα σεμέν της γιαγιάς και άρχισε να δημιουργεί πρωτότυπα μαξιλάρια και ριχτάρια πουλώντας τα στο διαδίκτυο.
Παλιές Singer πήραν φωτιά, η λέξη πατρόν έγινε το νέο μάντρα ενώ το περιοδικό burda αποθεώνεται σαν να είναι celebrity.
Μπορεί μετά το Κραχ του'29 οι γυναίκες να βρήκαν παρηγοριά σε ένα κόκκινο κραγιόν σήμερα πάλι όπως φαίνεται το φάρμακο για την ψυχική τους ισορροπία αναγράφει πάνω του τη λέξη 'handmade". Γνωστές και φίλες περιεργάζονται με θαυμασμό ένα ζευγάρι βελόνες πλεξίματος, περιορίζουν τα περιττά έξοδα και φροντίζουν να επενδύσουν στην ισορροπία της ψυχής και του νου. Η μόδα πάντα ήταν και θα είναι υπέροχη, εκτός όμως από έναν fashion guru, σήμερα όπως φαίνεται, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ έναν «ποιμένα» που θα μας οδηγήσει στη δική μας αλήθεια. Ο «ποιμένας» φυσικά είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Μ'αρέσει πάντως πολύ, αυτός ο νέος τύπος γυναίκας που πάει να δημιουργηθεί. Είναι η γυναίκα χρυσοχέρα, μάγισσα, πολυμήχανη, η οποία αντί να καθίσει με σταυρωμένα χέρια, στρίβει το τιμόνι και επιλέγει διαφορετικό δρόμο για να μην συγκρουστεί με την ταμπέλα που γράφει αδιέξοδο. Είναι η γυναίκα η οποία αναζητά τρόπους για να επιβιώσει, να σώσει το γάμο ή τη σχέση της, την ψυχική και πνευματική της υγεία και ν'ασχοληθεί ίσως και με κάτι το οποίο τα προηγούμενα χρόνια ήταν το κρυφό της χόμπι. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι εύθραυστες, κρινοδάχτυλες υπάρξεις βγαλμένες από λογοτεχνικά ρομάντσα. Πάντα ταυτιζόμουν με εκείνες τις γυναίκες, οι οποίες χωρίς να αναλαμβάνουν ρόλους αντρικούς, ήξεραν καλά πόση δύναμη κρύβει το φύλο τους και την αποκάλυπταν μέσα από τις πράξεις τους. Βολτάροντας στο δρόμο με τα λάφυρα της fashion εκστρατείας που πραγματοποιήσαμε τα προηγούμενα χρόνια, αν μη τι άλλο αυτή την κρίση θα την περάσουμε με φοβερό στυλ. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε θα είναι να ήμαστε alert σε όποιες προκλήσεις μας φέρει η ζωή σε όλους τους τομείς.
Ας κοιτάξει λοιπόν καθεμία από εμάς βαθιά μέσα της και ας αναρωτηθεί από εδώ και πέρα που θέλει να την οδηγήσει ο δρόμος στον οποίο βαδίζει. Ας βρει το μίτο, που είπα και νωρίτερα. Βρίσκοντάς τον και περπατώντας για να βγει στο φως, μπορεί στο μεταξύ να μάθει να φτιάχνει με το βελονάκι υπέροχες "broderie anglaise". Καθόλου άσχημα θα έλεγα!
Who is who Η Μπήλη Στεφανή εργάζεται ως freelance editor σε μηνιαία περιοδικά ενώ μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο από τις εκδόσεις ΜIΝΩΑΣ. Ένα παιδικό παραμύθι με τίτλο «Ποιος έβγαλε την τάπα από τη θάλασσα»;
Queen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου