Όπως έλεγαν και οι παλιοί «μικρά παιδιά –μικρά προβλήματα, μεγάλα παιδιά-μεγάλοι μπελάδες». Και η αλήθεια είναι ότι ένας γονέας δεν σταματάει ποτέ να είναι «γονέας», όσο μεγάλα και αν γίνουν τα παιδιά του, όσο και αν μεγαλώσει ο ίδιος.
Η μόνη διαφορά ανάμεσα στα μεγάλα και στα μικρά παιδιά είναι πως το μικρό σας πιτσιρίκι έχει συνήθως τα πιο απλά προβλήματα τα οποία αποζητούν τις πιο απλές και κατανοητές λύσεις. Δεν μπορείς να θυμώσεις εύκολα σε ένα μικρό παιδί, είναι στη φάση που ξέρει ότι θα το συγχωρέσεις και συνήθως ένα απλό φιλί φτάνει για να καταλάβει το πιτσιρίκι σας ότι το συγχωρήσατε. Όταν το παιδί είναι μικρό, είστε εσείς υπεύθυνοι να του δώσετε να καταλάβει το λάθος του και να κατανοήσει το σωστό. Όταν το παιδί είναι μικρό, ξέρετε πάντα ότι έχει την ανάγκη σας και ότι θα είστε οι πρώτοι που θα τρέξει όταν έχει πρόβλημα.
Αντιθέτως, ενώ κάθε γονιός πιστεύει ότι η «δουλειά» του τέλειωσε όταν τα παιδιά του φύγουν από το σπίτι, κατά βάθος ξέρει ότι η ταυτότητα του «γονέα» δεν θα φύγει ποτέ από πάνω του. Μόνο που, όταν πια το παιδί μεγαλώσει, τα προβλήματα γίνονται πολύ πιο περίπλοκα και η λύση πια δεν είναι μία αγκαλιά. Η λύση είναι πολύ συζήτηση και υποστήριξη, αφού πια το παιδί είναι υπεύθυνο για τα λάθη του και ό,τι και να κάνετε εσείς, θα πρέπει μόνο του να τα καταλάβει και να τα διορθώσει.
Κατά έναν τρόπο, όσο πιο πολύ μεγαλώνει το παιδί σας τόσο πιο πολύ περνάτε από την θέση του αυτού που επιβάλλει την τάξη και το «σωστό», σε αυτού που συμβουλεύει και κυρίως ακούει.
Ένα είναι το σίγουρο, δεν θα σταματήσεις ποτέ να είναι μαμά και μπαμπάς -ακόμα και αν τα παιδιά σου κάνουν εγγόνια- και αυτά δεν θα σταματήσουν ποτέ να σε χρειάζονται –ακόμα και αν δεν στο λένε άμμεσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου