Όταν το μητρικό ένστικτο δε λειτουργεί

Για τις περισσότερες μητέρες η αγάπη προς τα παιδιά τους είναι άνευ όρων... κι αν αυτό δε συνέβαινε λίγες θα τολμούσαν να το παραδεχτούν δημόσια.
Γεγονός που εξηγεί απόλυτα γιατί η συγκεκριμένη γυναίκα σπάει το κοινωνικού ταμπού αλλά υπό τη χρήση ψευδώνυμου.
Η Jennifer Rabiner, μητέρα δύο κοριτσιών, ομολογεί πως ποτέ δεν κατάφερε να αγαπήσει το μεγαλύτερο παιδί της. Παραδέχεται ότι αγωνίστηκε να συνδεθεί συναισθηματικά με το κοριτσάκι της, χωρίς αυτό να γίνεται πραγματικότητα.
Περιγράφοντας την κόρη της δηλώνει ότι από την πρώτη ημέρα που την έφερε στον κόσμο ήταν αδύνατη και αδύναμη. Συνεχώς έκλαιγε, ούρλιαζε, δεν τη κοιτούσε, δεν απαντούσε στις ερωτήσεις της και δεν είχε φίλους.
Ένιωθε ενοχές και αισθανόταν την απόρριψη από το παιδί της. Δε μπορούσαν να αναπτύξουν το μαγικό δεσμό μητέρας-κόρης. Η ''χαριστική βολή'' στη μεταξύ τους σχέση δόθηκε όταν γεννήθηκε το δεύτερο παιδί της οικογένειας.
Για τη μητέρα ήταν το παιδί που είχε ονειρευτεί. Ήταν δυνατό, χαμογελαστό και πρόσχαρο. ''Την αγκάλιαζα και ένιωθα την καρδιά της να χτυπά με τη δική μου ταυτόχρονα'', δηλώνει η Jennifer.
Είχε φτάσει στο σημείο να βλέπει κάθε κίνηση της πρωτότοκης κόρης της, μέσα από ένα φακό αποτυχίας. Ήξερε ότι ήταν σκληρή και άδικη αλλά αδυνατούσε να σταματήσει.
Όπως διαπιστώθηκε, υπήρχε ένα πρόβλημα με την ανάπτυξη του παιδιού, το οποίο οφείλεται σε ανεπάρκεια μίας αυξητικής ορμόνης. Όταν το έμαθε, η μητέρα μετάνιωσε για τη συμπεριφορά της αλλά συνεχίζει να αισθάνεται ένοχη για τα προβλήματα του παρελθόντος.
Καταβάλει τεράστιες προσπάθειες για να βελτιωθεί και αναζητά τρόπους να καλύψει το συναισθηματικό κενό που προκάλεσε στην κόρη της
.