στον παιδικό σταθμό, πως μπορεί μια μαμά να το μάθει να κάθετε στη θέση του
και να ακολουθεί την ομάδα ;;; Έχει δημιουργηθεί θέμα στο παιδικό
σταθμό..και είπαν ότι αν συνεχίσει έτσι στα νήπια δεν θα το δεχτούν…τι
κάνουμε;;;;;;>>
Αγαπημένες μου μανούλες που έχετε παιδάκι με σύνδρομο υπερκινητικότητας,
Θα ξεκινήσω, μεταφέροντάς σας τον τρόπο με τον οποίο εγώ βλέπω και αντιμετωπίζω παιδάκια που έχουν αξιολογηθεί ως υπερκινητικά…. είναι παιδάκια με περίσσια ζωντάνια!!!!
Κατανοώ ότι αυτή η αστείρευτη ενέργειά τους είναι πολύ κουραστική – ιδίως για τους τρίτους που δεν γνωρίζουν πώς να συμπεριφερθούν σε ένα τέτοιο παιδί- γιατί κακά τα ψέματα η μανούλα μπορεί να μην έχει την αστείρευτη ενέργεια του παιδιού της, αλλά έχει ατέλειωτη αγάπη για το σπλάχνο της ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν είναι, οι τρίτοι όμως; Ένα είναι βέβαιο, ότι πρώτα από όλα οι γονείς είναι αυτοί που απαιτείται να είναι γεμάτοι με κατανόηση, υποστήριξη, αυτοπεποίθηση και θετική στάση απέναντι στο παιδί τους.
Το πρόβλημα για μένα με τα υπερκινητικά παιδιά δεν είναι τόσο τα ίδια τα παιδιά, όσο οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν στα σχολεία, οι οποίοι δυστυχώς στην πλειοψηφία τους δεν γνωρίζουν πρακτικά τι να κάνουν και πώς να αντιμετωπίσουν ένα υπερκινητικό παιδί μέσα στην σχολική τάξη. Τα παιδιά με υπερκινητικότητα, με ή χωρίς διάσπαση προσοχής, φαίνεται δύσκολο να ακολουθούν μία απλή εντολή, ένα καθημερινό σχολικό πρόγραμμα στατικών δραστηριοτήτων. Το θέμα είναι τι μπορείτε να κάνετε ώστε στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο να μπορεί να μάθει να κάθεται στην θέση του και όχι να τρέχει και να πηδάει στον χώρο ανεξέλεγκτα.
Το πρώτο βήμα σαφώς -αμέσως μετά την αναγνώριση και αποδοχή από τους γονείς ότι το παιδάκι τους έχει σύνδρομο υπερκινητικότητας- απαιτεί την έναρξη ειδικού εκπαιδευτικού προγράμματος σε κέντρο ειδικής αγωγής. Εκεί θα μάθει μία σειρά βασικών κανόνων οι οποίο πρέπει να υπάρχουν σαν κανόνες-εικόνες και στο σπίτι, αλλά και στην σχολική τάξη και πρέπει να τους βλέπει και να τους αναγνωρίζει προφορικά και οι οποίοι είναι επαναλαμβανόμενοι στην έναρξη κάθε μέρας, αλλά και στην έναρξη αμέσως μετά την άφιξη του παιδιού στο σχολείο καθημερινά. Οι γονείς πρέπει να δώσουν έμφαση στον αθλητισμό ώστε η υπερκινητικότητα να μην εγκλωβίζεται, αλλά να εκτονώνεται. Σίγουρα ένα διαμέρισμα δεν δίνει τον χώρο και τη δυνατότητα στο υπερκινητικό παιδί να κινηθεί με την άνεση που θα ήθελε, ένας αθλητικός όμως χώρος μπορεί!Στο σχολείο ένα παιδί με υπερκινητικό σύνδρομο είναι φλύαρο, περιφέρεται εκτός της θέσης του και ενοχλεί τους συμμαθητές του, έχει έντονη διάσπαση προσοχής και δεν ακούει τον άλλο όταν μιλάει, διακόπτει διαρκώς μια συζήτηση, είναι αποδιοργανωτικό, διακινδυνεύει χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες, εισχωρεί σε καταστάσεις απρόσκλητο και δεν περιμένει την σειρά του σε ομαδικές εργασίες και παιχνίδια.
Ανάλογα την κάθε περίπτωση ξεχωριστά, θα πρέπει το παιδί στο σχολείο να έχει ειδικό συνοδό από το κέντρο ειδικής αγωγής ή γενικά από ειδικό ψυχολόγο που ασχολείται με τον συγκεκριμένο τομέα και είναι γνώστης αυτού θεωρητικά και πρακτικά. Για την παρουσία του συνοδού σε ένα σχολείο –κυρίως δημόσιο- χρειάζεται μία γραφειοκρατική διαδικασία μεν, αλλά αξίζει τον κόπο, καθώς θα διαπιστώσετε ότι η παρουσία του/της αποφέρει αποτελέσματα. Ο ρόλος του συνοδού είναι ο εκπαιδευτικός προγραμματισμός για την συμπεριφορά του παιδιού μέσα στην τάξη και απαιτεί την πλήρη συνεργασία του με τον/την εκπαιδευτικό/δασκάλα του.
Ο εκπαιδευτικός προγραμματισμός συμπεριλαμβάνει:
1) ΚΑΝΟΝΕΣ –που προανέφερα- οι οποίοι να μην γίνονται απομονωμένα μόνο στο υπερκινητικό παιδί αλλά για τα παιδιά όλης της τάξης ως ομάδα ώστε να μην στιγματίζεται ως «προβληματικό» παιδί από τους συμμαθητές και συμμαθήτριές τους….Όλοι γνωρίζουμε άλλωστε πόσο σκληρά μπορούν να γίνουν τα παιδιά….
2) ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ .Πρέπει σε έναν πίνακα να παρουσιάζεται με απλά σκίτσα το πρόγραμμα που θα ακολουθηθεί (εκπαιδευτικό και μη) την κάθε ημέρα. Αυτό δίνει την δυνατότητα να μειώνεται η ανησυχία για το τι θα ακολουθήσει και σετάρει μία μορφή χρόνου στη διαδοχή των σχολικών δραστηριοτήτων της ημέρας.
3) ΣΧΕΣΗ ΠΑΙΔΙΟΥ-ΔΑΣΚΑΛΑΣ. Ο συνοδός έχει σαν στόχο να μην απομονώνει το παιδί, αλλά αντίθετα να φέρει το παιδί και τον δάσκαλο σε μία σωστή επικοινωνία με τους κώδικες κατανόησης που μαθαίνει από το κέντρο ειδικής αγωγής. Κατ΄αυτό τον τρόπο χτίζεται μία σωστή σχέση και επικοινωνία του υπερκινητικού παιδιού με την δασκάλα. Ο συνοδός δηλαδή, εκτός από το παιδί «εκπαιδεύει» και την δασκάλα ταυτόχρονα στο πώς αντιμετωπίζει τις παρορμητικές συμπεριφορές του παιδιού.
4) ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΔΑΣΚΑΛΟΥ. Ο συνοδός πολλές φορές καλείται να επισημάνει στην δασκάλα την σωστή συμπεριφορά της ίδιας προς το υπερκινητικό παιδί. Η τιμωρία απορρίπτεται και αντικαθιστάται με το γνωστό ΤΙΜΕ OUT όπου σε περίπτωση «μη σωστής συμπεριφοράς» του παιδιού του δίνεται 1-10 λεπτά χρόνος να ηρεμήσει.Η επιβράβευση με λεκτικούς και μη τρόπους ενθαρρύνει την σωστή συμπεριφορά και την προσπάθεια. Σε ένα υπερκινητικό παιδί πρέπει να δίνονται συγκεκριμένες εντολές π.χ. «Νίκο τώρα θα ζωγραφίσεις» μετριασμένη διαλλακτικότητα και όχι πολλές επιλογές. Η οργάνωση είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για ένα παιδί.
5) ΚΙΝΗΣΗ και ΟΧΙ ΣΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Το καθημερινό εκπαιδευτικό πρόγραμμα εντός του σχολικού χώρου πρέπει να διαμορφώνεται έτσι ώστε να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες στατικές δραστηριότητες (αυτό είναι εφικτό κυρίως για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας ή για αυτά που είναι νήπιο).
Η εκπαίδευση –το μάθημα με απλά λόγια- πρέπει να συνδυάζει και την κίνηση.
Ο συνοδός καλείται να διαμορφώνει λοιπόν σε συμφωνία με την δασκάλα τις δραστηριότητες σε κινητικές, σε διαδραστικές.
6) ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΑΥΞΗΣΗ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Καλό θα ήταν και αυτό συνιστάται, το παιδί μέχρι να αφομοιώσει στο μυαλό του αλλά και στην συμπεριφορά τους κανόνες που διδάσκεται και από το κέντρο ειδικής αγωγής, να παραμένει στο σχολείο αρχικά για λίγη ώρα –περίπου στη 1μιση ώρα- και σταδιακά με την πολύτιμη βοήθεια του συνοδού, να αυξηθεί ο χρόνος παραμονής στο σχολείο (αυτό ισχύει κυρίως για το αρχικό στάδιο όταν το παιδί είναι 3 ετών, 4, 5 ή 6 και ξεκινάει την ορθή ένταξή του με συνοδό)
Μέχρι πρόσφατα πίστευαν ότι στα παιδιά με διαταραχή υπερκινητικότητας και διάσπασης προσοχής η διατροφή δεν θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει πρόσληψη ζάχαρης και υπερβολικών υδατανθράκων, αλλά αυτή η άποψη πλέον έχει αρχίσει και καταρρίπτεται με τις νέες μελέτες. Παρόλα αυτά, μία σωστή διατροφή προσδίδει θετικά σε όλους ανεξαιρέτως.
Το άρθρο αυτό αποτελεί ιδιοκτησία της MORO Ε.Π.Ε., η οποία είναι και η μόνη υπεύθυνη για το περιεχόμενό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου