Το άγχος του αποχωρισμού

Μια ακόμη εκδήλωση του παιδιού του ενός έτους που προέρχεται από την προσκόλληση, είναι το άγχος του αποχωρισμού, μια σειρά δηλαδή από συναισθηματικές αντιδράσεις που απορρέουν από το άγχος που προκαλεί στο παιδί η απομάκρυνση από το πρόσωπο προς το οποίο έχει αναπτύξει προσκόλληση (συνήθως η μητέρα). Το άγχος του αποχωρισμού κορυφώνεται στο διάστημα από τα πρώτα γενέθλια του παιδιού μέχρι τον 18ο μήνα και εξασθενεί όταν συμπληρώσει τα 2,5 χρόνια.

Πώς εκδηλώνεται;

Όταν το πρόσωπο προς το οποίο το παιδί έχει προσκόλληση (συνήθως η μητέρα) απομακρύνεται από κοντά του, αλλάζει δωμάτιο, φεύγει από το οπτικό του πεδίο και δεν μπορεί να την ακολουθήσει, το παιδί κάνει ό,τι μπορεί για να τη φέρει κοντά του. Χρησιμοποιεί το κλάμα, τις φωνές, μπορεί να κλωτσάει την πόρτα που το χωρίζει από τη μητέρα του κλπ. Έπειτα από λίγο παραιτείται από την προσπάθεια, κάθεται –συνήθως- στο πάτωμα, δεν το ενδιαφέρει κανένα από τα παιχνίδια που υπάρχουν γύρω του και είναι απρόθυμο να ασχοληθεί ακόμη και με δραστηριότητες που συνήθως του δίνουν μεγάλη ικανοποίηση.

Πώς να το αντιμετωπίσω;

-Με ψυχραιμία. Κάθε φορά που το παιδί εκδηλώνει το άγχος του αποχωρισμού,  πρέπει να θυμόμαστε ότι πρόκειται για μια φυσιολογική φάση, έναν απαραίτητο για την ανάπτυξή του συναισθηματικό σταθμό, που αν και κάποιες φορές οδυνηρός, δίνει στο παιδί, αλλά και στον γονιό την ευκαιρία να αναπτύξουν μια διαχρονική σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης.
-Το παιδί εκδηλώνει πιο έντονα το άγχος του αποχωρισμού, όταν τη στιγμή της απομάκρυνσης του αγαπημένου προσώπου νιώθει κούραση, πείνα ή είναι άρρωστο. Καλό είναι λοιπόν να μένουμε κοντά του όσο περισσότερο μπορούμε όταν έχει αδιαθεσία και να βεβαιωνόμαστε ότι έχει φάει και έχει κοιμηθεί ικανοποιητικά (ή ακόμη καλύτερα έχει αποκοιμηθεί), προτού φύγουμε από κοντά του. Έτσι, θα είναι έτοιμο να δεχτεί την απομάκρυνσή μας πιο ομαλά.
«Το άγχος του αποχωρισμού είναι μια δύσκολη, απαιτητική κατάσταση που αν δεν είναι ο γονιός εφοδιασμένος με ψυχραιμία και γνώση του τι είναι, μπορεί να τον εξουθενώσει σωματικά και ψυχικά. Προσωπικά, εφήρμοσα ένα κόλπο που συνιστώ σε όλες τις μαμάδες. Κάντε λοιπόν κάποιες «ασκήσεις» μέσα στο σπίτι που θα βοηθήσουν το παιδί να δεχτεί πιο ομαλά τον αποχωρισμό και να διαχειριστεί το άγχος, πριν ακόμη μπει στην επίμαχη φάση. Αφήστε, για παράδειγμα, το παιδί στο δωμάτιό του, ενημερώστε το ότι θα πάτε στο διπλανό δωμάτιο για λίγο και απομακρυνθείτε. Καθήστε στον άλλο χώρο για 1-2 λεπτά και έπειτα εμφανιστείτε ξανά. Αν το παιδί διαμαρτυρηθεί όσο λείπετε, φωνάξτε το να έρθει εκείνο κοντά σας για να βεβαιωθεί με τα ίδια του τα μάτια ότι είστε συνεπείς σε σχέση με αυτό που του είπατε και ότι εξακολουθείτε να είστε κοντά, ακόμη και αν έχετε φύγει από το οπτικό του πεδίο. Κάνοντας αυτό καθημερινά ως άσκηση, το παιδί θα συνειδητοποιήσει ότι το να φεύγετε από κοντά του, δεν σημαίνει ότι θα εξαφανιστείτε οριστικά, ούτε ότι κάτι τρομερό πρόκειται να συμβεί. Θα καταλάβει, αντίθετα, ότι όταν φεύγετε, έχετε σκοπό να επιστρέψετε όπως του εξηγείτε και ότι είστε απόλυτα συνεπής σε σχέση με αυτό»