Αυτή η σχέση δομείται από την παιδική ηλικία και χαρακτηρίζεται από πληθώρα θετικών και αρνητικών συναισθημάτων:θυμό, αγανάκτηση, φόβο άλλα και ταυτόχρονα αποδοχή, καρτερικότητα και εμπιστοσύνη.
Οι γονείς όταν βιώνουν αρνητικά συναισθήματα για το παιδί τους νιώθουν ένοχες, κατηγορούν το εαυτό τους ότι δεν είναι «καλοί γονείς». Το πρότυπο που έχουν οι περισσότεροι γονείς για τον ιδανικό γονιό είναι το εξής: είναι αυτός ο οποίος δεν θυμώνει, δε μιλά άσχημα, δε χάνει τη ψυχραιμία και έχει πάντα υπομονή με το παιδί του.
Όμως αυτό το πρότυπο είναι αρκετά ουτοπικό και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αν υπήρχαν ιδανικοί γονείς αυτό θα δυσκόλευε ιδιαίτερα τη ζωή του παιδιού, διότι δε θα μπορούσε να δημιουργήσει σχέσεις αντάξιες με των δικών του γονιών, και αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα το παιδί να απογοητευθεί και να αισθάνεται κατώτερο σε σχέση με εκείνους.
Οι γονείς πρέπει να λάβουν υπόψη τους ότι δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς, υπάρχουν όμως ο «αρκετά καλοί γονείς », οι οποίοι αφουγκράζονται το παιδί τους, θυμώνουν μαζί του , όμως έπειτα έχουν το ψυχικό σθένος να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, τις αδυναμίες τους και τους άσχημους χειρισμούς τους.
Ο «αρκετά καλός γονιός»¨
•είναι εκείνος ο οποίος δεν θυσιάζει την προσωπική ή την επαγγελματική του ζωή στο βωμό της δήθεν αγάπης για το παιδί του, ούτε αναμένει ότι μεγαλώνοντας το παιδί του θα χρειαστεί να ανταποδώσει τη φροντίδα που του είχε προσφέρει εκείνος στο παρελθόν.
•είναι αυτός ο οποίος έχει γεμάτη προσωπική ζωή και δεν περιμένει από το παιδί του να καλύψει οποιαδήποτε τυχόν κενό μπορεί να έχει .
•έχει καλή επικοινωνία με το παιδί του, όχι μόνο λεκτική άλλα και εξωλεκτική.
•είναι ιδιαίτερα εκφραστικός με το παιδί του, του χαμογελά, το χαϊδεύει, το αγκαλιάζει, του μιλά γλυκά και τρυφερά και μοιράζεται δημιουργικό χρόνο μαζί του.
•επαινεί και ενθαρρύνει το παιδί σε κάθε προσπάθεια του αποφεύγοντας την ειρωνεία, τους χλευασμούς, τις ύβρεις και τη σωματική τιμωρία.
•μπορεί να κατανοήσει τις ανάγκες του, τις ιδιαιτερότητες του, τις κλίσεις του χωρίς όμως ούτε να τις υποτιμά ούτε να τις υπερτιμά.
•σέβεται την ατομικότητα του παιδιού και οι απαιτήσεις που έχει είναι ανάλογες με το βαθμό της ωριμότητας του, των συναισθηματικών και των γνωστικών του ικανοτήτων.
•επιδεικνύει εμπιστοσύνη στο ίδιο και στις επιλογές του, ώστε και εκείνο με τη σειρά του να αποκτήσει εμπιστοσύνη και σεβασμό στο εαυτό του.
•δεν προβάλλει στο παιδί του τα δικά του απραγματοποίητα όνειρα. Συχνά οι γονείς συνειδητά η ασυνείδητα μεταβιβάζουν ως κληρονομιά τις δικές τους επιθυμίες, που συχνά γίνονται εντολή «να περπατήσουν τα δικά τους μονοπάτια» ελπίζοντας να διαψεύσουν τις δικές τους αποτυχίες. Οι γονείς δεν πρέπει να λησμονούν ότι κανένας δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή του άλλου. Το κάθε παιδί έχει τη δική του προσωπικότητα και θα πρέπει να χαράξει το δικό του δρόμο με τις αποτυχίες του και τις επιτυχίες του.
Τέλος, «αρκετά καλός γονιός» είναι αυτός ο οποίος βοήθα το παιδί να αναπτύξει αίσθηση υπευθυνότητας για τις πράξεις του, του διδάσκει να αντιμετωπίζει τα προβλήματα που συμβαίνουν στη ζωή του ως προκλήσεις και όχι ως καταστροφές . Μ’ αυτό τον τρόπο του εμπνέει μια αίσθηση ανεξαρτοποίησης από εκείνον, δηλαδή του μαθαίνει να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που θα συναντήσει στο δρόμο του μόνο του και να προσπαθεί να βρει κάποια λύση ,χωρίς τη δικιά του στήρίξη εκτός και αν το ίδιο το παιδί κρίνει ότι η δική του η βοήθεια είναι απαραίτητη.
Αποστολία Ντέκοβα, Κλινική Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου