Απόφαση - σταθμός για την επιμέλεια των παιδιών

Όταν τα παιδιά γίνονται «μπαλάκι» μεταξύ γονιών που έχουν χωρίσει, η Δικαιοσύνη αναλαμβάνει τον ρόλο του διαιτητή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν τρία παιδιά και ένα (πρώην) αντρόγυνο, όπου ο μπαμπάς είναι Ελληνας και η μαμά Γαλλίδα. Παράλληλα, υπάρχει και ο φόβος του κάθε γονέα όταν βλέπει πως στα χέρια του «άλλου» και του περιβάλλοντός του τα «σπλάχνα» του αποξενώνονται! Ετσι, με μία απόφαση-σταθμό το Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας δίνει την επιμέλεια στη Γαλλίδα μητέρα, όχι επειδή ο πατέρας δεν τα φροντίζει και δεν τα αγαπά, αλλά επειδή τους δημιουργεί φοβίες ότι η μητέρα τους θα τα μεταφέρει στη μακρινή Γαλλία. 


Πού είναι πιο ασφαλή και με πιο πολλή φροντίδα τα παιδιά; Στη Γαλλία όπου η πρόνοια δίνει γενναία επιδόματα στις πολύτεκνες μητέρες ή στους Αγίους Θεοδώρους, κάτω από τη στιβαρή αγάπη του πατέρα και των παππούδων τους; «Στην Ελλάδα, στην παλιά γειτονιά της οικογένειας, κοντά στους παλιούς τους φίλους, στον Αλιμο, με την επιμέλεια της μητέρας» αποφάσισε το Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας, χωρίς να παραβλέψει μάλιστα ότι «ο πατέρας πράγματι υπεραγαπά τα παιδιά του», αλλά χολωμένος από τον χωρισμό του άφησε τους παππούδες να επηρεάσουν αρνητικά τα ανήλικα προς τη μητέρα τους. 

«...Τα παιδιά -όχι σπανίως- χρησιμοποιούνται ως όργανα για την άσκηση παντοειδών πιέσεων και την ικανοποίηση εκδικητικών διαθέσεων. Ο γονέας που αναλαμβάνει την επιμέλεια έχει πρόσθετα καθήκοντα και αυξημένη ευθύνη και υποχρέωση να διευκολύνει την επικοινωνία του παιδιού με τον άλλο γονέα και πρέπει να του καλλιεργεί συναισθήματα που θα κάνουν αυτή την επικοινωνία δυνατή και σύμφωνη με τον σκοπό της. Δηλαδή, το αληθινό συμφέρον των παιδιών» διαπιστώνει για μία ακόμη φορά η Δικαιοσύνη.

Τι ζητούσαν οι γονείς; Από τη μία ο άνεργος πατέρας και από την άλλη η μητέρα που από απλή νοικοκυρά, έχει πλέον τη δουλειά της σε τουριστική επιχείρηση, συν την οικονομική βοήθεια της μητέρας της. «Η μητέρα, επικαλούμενη επείγουσα περίπτωση, ζητεί ως ασφαλιστικό μέτρο να της ανατεθεί προσωρινώς η επιμέλεια του προσώπου των τριών ανήλικων τέκνων που απέκτησε με τον εν διαστάσει σύζυγό της. Εκείνος με τη σειρά του ζητεί να του ανατεθεί προσωρινώς η επιμέλεια του προσώπου των τριών παιδιών και να επιδικαστεί επίσης προσωρινώς για λογαριασμό των ανήλικων τέκνων διατροφή σε χρήμα το συνολικό ποσό των 500 ευρώ μηνιαίως».

Η προσωρινή δικαστική απόφαση υπάρχει. Αυτό που σημαδεύει όμως το μέλλον της χωρισμένης οικογένειας είναι οι συνέπειες της απώλειας της δουλειάς του πατέρα... Οι τσακωμοί του ζευγαριού σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, οι αντιζηλίες, το διαζύγιο και κυρίως, όπως υπογραμμίζεται στην απόφαση, οι διαφορετικές αντιλήψεις παιδαγωγικής: η πιο «παραδοσιακή» του Ελληνα πατέρα, η πιο «χειραφετημένη» της Γαλλίδας μητέρας, το γεγονός ότι όποιος κάθε φορά αναλάμβανε τα παιδιά τα κρατούσε και τους δημιουργούσε επιφυλάξεις απέναντι στον άλλο γονιό...

Σημασία έχει ότι ο δικαστής, που χειρίστηκε την υπόθεση με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον και την ψυχική υγεία των παιδιών, πάνω απ’ όλα εμπιστεύτηκε την κρίση και την επιθυμία της μεγαλύτερης κόρης του (πρώην) ζεύγους να μείνει με τα αδερφάκια και τη μαμά της στην παλιά τους γειτονιά και όχι στη Γαλλία, χωρίς όμως να αποξενωθεί από τον μπαμπά της που υπεραγαπά. Να ενωθούν και πάλι οι δύο γονείς; Οχι, αυτό δεν ήταν της αρμοδιότητας των ασφαλιστικών μέτρων... Μόνο η ενδόμυχη επιθυμία των τριών παιδιών με τα οποία μίλησε ο δικαστής προτού εκδώσει την απόφαση του.