μολις τελείωσε ο γιατρός μας είπε: μετά απο μία εβδομάδα ελάτε παλι εδώ να βγάλουμε τα ράμματα.
Σήμερα Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου στις 9 και τέταρτο φτάνω στην πόλη παρκάρω περίπου 300 μέτρα μακριά απο το νοσοκομείο παίρνω αγκαλιά την μικρή μου ( που κατάλαβε οτι θα πάμε στον γιατρό και γκρινιάζει ) και ξεκινάω.
Φτάνω στην είσοδο και βλέπω ένα περήφανο πανό να γράφει: ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ!
Ξαναπερπατάω άλλα 300 μέτρα με την μικρή χαρούμενη που δεν θα πάμε στον γιατρό,
ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο, ξεπαρκάρω και βούρ για το Κεραμίδι.
10 παρά παρκάρω περίπου 200 μέτρα απο την κεντρική πύλη για τα επείγοντα.
Φτάνω εκεί με την μικρή στην αγκαλιά ( γιατί στο μεταξύ κοιμήθηκε ), ο σεκιουριτάς μου λέει να πάω στις πληροφορίες, διασχίζω μία απόσταση περίπου 350 μέτρων και αρχίζω να ιδρώνω.
Στίς πληροφορίες μια ευγενέστατη κυρία με την ζεστασιά της μονιμότητας της θέσης της
ζωγραφισμένη έντονα στο πρόσωπο της μου λέει πως για να βγάλω τα ράμματα θα πρέπει να πάω στο χειρουργικό τμήμα που είναι στην άλλη είσοδο του νοσοκομείου που βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά του κτιρίου απο αυτήν που βρίσκομαι τώρα αλλα δυστυχώς δεν μπορω να πάω εκεί παρα μόνο με το αμάξι...
Περπατάω τα 500 μέτρα πίσω στο αυτοκίνητο με την μικρή να κοιμάται ακόμα,
μπαίνω βρίζοντας χαμηλόφωνα στο αυτοκίνητο για να μην την ξυπνήσω και οδηγάω
περιμετρικά του κτιρίου μεχρι την επόμενη είσοδο.
Φτάνω εκεί στις 10 και κάτι παρκάρω ακριβώς απέναντι απο την είσοδο σε απόσταση που να μην ενοχλώ και πάω να ξαναπάρω την μικρή αγκαλιά για να συνεχίσω, ακούω μια φωνή
ενός ηλικιωμένου που μάλλον έχει ήδη βγεί στην σύνταξη και δουλεύει για χόμπι να λέει:
εκεί απαγορεύεται!
Του λέω σεβόμενος τα άσπρα του μαλλιά σε πολύ ήρεμο τόνο οτι δεν ειμαι διατεθειμένος να ξαναμπώ στο αυτοκίνητο και οτι σε 5 λεπτά θα έχω φύγει.
Χαμογελάει σαν να ξέρει κάτι που εγω ούτε να το φανταστώ μπορώ.
Περπατάω 300 μέτρα απο την πύλη με την μικρή αγκαλιά στο μεταξύ να εχει ξυπνήσει και να γκρινιάζει γιατι κατάλαβε οτι τελικά θα πάμε στον γιατρό.
Φτάνω σε κάτι διαδρόμους με ταμπέλες και μετα απο 5 λεπτά βρίσκομαι έξω απο ενα ιατρείο που γράφει στην πόρτα: Χειρουργικό.
Η πόρτα είναι μισάνοιχτη,
- Καλημέρα μπορούμε να βγάλουμε εδω 4 ράμματα?
- Ραντεβού έχετε?
- Τί ραντεβού?
- Πρέπει να έχετε ραντεβού κύριε!
- Πλάκα μου κάνετε?
- Σας παρακαλώ κύριε. Τί τρόπος ειναι αυτός?
- Μα πρίν μία εβδομάδα ο γιατρός μου είπε απλά να έρθω να τα βγάλουμε.
- Εγώ δεν φταίω σε τίποτα όμως, πείτε μου όνομα.
Βγάζει ένα χαρτί απο ένα μπλοκ κι αρχίζει να το συμπληρώνει.
- Ζούνζουρας Κωνσταντίνος.
- Το όνομα της μικρής?
- Ζούνζουρα Παρασκευή
- Τί ασφάλεια έχετε?
- ΙΚΑ.
Μου δίνει το χαρτί και λέει:
Πηγαίνεται στο τέλος του διαδρόμου ( περίπου 150 μέτρα ) να κλείσετε ένα ραντεβού.
Χωρίς να έχω αφήσει την μικρή κάτω γιατι στο μεταξύ δεν γκρινιάζει αλλα κλαίει περπατάω προς την γραμματεία και συνειδητοποιώ απο τον ιδρώτα στην πλάτη μου οτι το καινούργιο νοσοκομείο μας δεν εχει κλιματισμό (ασχετο).
Φτάνω εκεί κι ένας υπάληλος με την σιγουριά οτι θα πάρει τετραψήφια σύνταξη ζωγραφισμένη στο ήρεμο βλέμμα του με ρωτάει τι θέλω.
Του δίνω το χαρτί που πήρα απο την γιατρό πριν και του λέω: θέλω ένα ραντεβού για να βγάλουμε 4 ράμματα απο το παιδί.
Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
- Πείτε μου το όνομα.
- Ζούνζουρας Κωνσταντίνος.
- Το όνομα της μικρής?
- Ζούνζουρα Παρασκευή.
- Τί ασφάλεια έχετε?
- ΙΚΑ.
Τα γράφει κι αυτός σε ένα χαρτί ( στο μεταξύ η μικρή έχει ξανακοιμηθεί στην αγκαλιά μου κι εγώ δεν νιώθω τα πόδια μου ) και μου λέει:
Πηγαίνετε δίπλα στο ταμείο να πληρώσετε 3 ?...κι είστε έτοιμος!
Η ώρα εχει πάει 10 μισή πηγαίνω βρίζοντας στο ταμείο, με το ένα χέρι κρατάω το παιδί μου και με το άλλο ψάχνω τις τσέπες μου βρίσκω ενα 2ευρω...
Περπατάω τα 400 μετρα πάνε έλα με την μικρή ακόμη να κοιμάται στην αγκαλιά μου μέχρι το αυτοκίνητο για να πάρω το ένα ευρώ να συμπληρώσω και φτάνω καταϊδρωμένος στο ταμείο.
Εκεί μια κυρία ζητάει κατι χαρτιά για την κόρη της που θέλει λέει να πάει να σπουδάσει κάπου μακριά για να φύγει απο το σπίτι και τέτοια, η κυρία που την εξυπηρετεί είναι γνωστή της και της λεει οτι και η δική της κόρη έκανε το ίδιο μα μετά απο ένα μήνα το ειχε μετανιώσει, παιδιά είναι, τι να πεις κλπ κλπ ,με τα πολλά φτάνει και η σειρά μου, με ρωτάει ευγενικά τί θέλω, της δίνω το χαρτί με τα 3? και της απαντώ:
θέλω να πληρώσω 3? για να βγάλω 4 ράμματα...
ακολουθεί ο εξής διάλογος!
- Πείτε μου το όνομα.
- Ζούνζουρας Κωνσταντίνος.
- Το όνομα της μικρής?
- Ζούνζουρα Παρασκευή.
- Τί ασφάλεια έχετε?
- ΙΚΑ γαμώ το στανιό μου!
- Πως μιλάτε έτσι κύριε?
Μου δίνει νευρικά το χαρτί, το παίρνω τσατισμένος, γυρνάω χωρίς να πω ευχαριστώ
και περπατάω με το παιδι αγκαλιά και να κλαίει τα 150 μέτρα μέχρι το χειρουργικό.
Στις 11 ακριβώς χτυπάω την πόρτα και μπαίνω μεσα κατακόκκινος...
μία νοσοκόμα με ρωτάει τι θέλω, της δίνω το χαρτί απο το ταμείο και λέω οτι έχω ραντεβού για να βγάλω 4 ΡΑΜΜΑΤΑ!
ακολουθεί ο εξής διάλογος!
- Πείτε μου το όνομα
- Νίκος Γκάλης.
- Το όνομα της μικρής?
- Αννα Ψαρούδα Μπενάκη!!!
- Τί λέτε κύριε?
- ΙΚΑ γαμώ το στανιό μου!
- Πως μιλάτε έτσι κύριε? Είστε τρελός?
- Όχι τρελός δεν είμαι αλλα έχω έρθει εδώ απο το πρωί και με έχετε τρελάνει
για να βγάλω 4 ράμματα! Μου εχουνε κοπεί τα χέρια να το κουβαλάω με ρωτήσατε τόσες φορές το όνομα του παιδιού, λές και στο μισάωρο που χρειάστηκα για να κόψω το ραντεβού είχα και το χρόνο να το ξαναβαφτίσω!
Βγάλτε τα ράμματα επιτέλους!
Η επέμβαση για να βγούν τα ράμματα χρειάστηκε 5 λεπτά στο σπίτι έφτασα 12 παρα τέταρτο.
Με την ευκαιρία θα ήθελα να συγχαρω όλους τους συμπολίτες μου και να ευχηθώ με γειά
το καινούργιο νοσοκομείο. Όσο για τους γιατρούς, τις νοσοκόμες και τους υπαληλους στα γραφεία εύχομαι απο τα βάθη της καρδιάς μου αν ποτέ χρειαστούν βοήθεια απο το νοσοκομείο να τους δοθεί ακριβώς το ίδιο.
Κώστας Ζούνζουρας.
http://triantafyllidispanagiotis.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου